“Een regenboog met een vogel”

Als je gebeld wordt met de vraag of je een kunstwens wilt vervullen dan is er soms haast. Ook helaas in dit geval. Haast betekent dat het niet goed gaat. Het betekent uitbehandeld… Woorden als keihard en oneerlijk zijn daarbij niet toereikend.

Dinsdag 31 maart 2015 om half 10 stond ik voor de deur bij Kaj. Het waaide die dag zo ongelofelijk hard dat ik met de auto ging ondanks dat ik in mijn eigen woonplaats moest zijn.. Kaj is 4 en heeft Neuroblastoom. Neuroblastoom is zeg maar de loterij die je nooit wilt winnen. Per jaar zijn er zo’n 25 kinderen in Nederland die het krijgen. En maar 1/5 daarvan overleefd deze vreselijke ziekte.

Ik had mijn spullen neergezet in de keuken daar was Kaj aan het tekenen. Zijn broertje zat in z’n kinderstoel gezellig te brabbelen en broertje poes (knuffel) was ook in de buurt. Wat mij direct opviel was het gemak waarmee Kaj op zijn papier aan het tekenen was. Geen angst voor het witte papier wat ik vaak zie bij kinderen. Nee Kaj was heer en meester en ging er vol overgave voor zorgen dat het wit ging verdwijnen.

Tijdens het telefoongesprek had ik al begrepen dat Kaj dol is op tekenen en schilderen en dat was ook aan alles te zien. Stoppen met tekenen wilde hij eigenlijk niet maar de grote doos met verf was toch wel interessant. Ik kreeg een kopje thee, Kaj wilde ook wel een kopje thee. Terwijl dat aan het afkoelen was hebben we alle kleuren bekeken. Broertje poes werd ondertussen even veilig weggelegd en op de tafel had ik een zeiltje gedaan. “Oh, dat is mijn lievelings.” zei Kaj bij het vastpakken van oranje. Blij draaide hij zich naar zijn vader en riep “Kijk papa” en hij hielt de pot verf omhoog. Al snel was er een mooie selectie van kleuren ontstaan. Kaj wilde graag helpen, naja eigenlijk nog liever alles zelf doen. De kleuren zaten dus ook snel op het bordje. Hulp met schilderen was niet nodig. Her en der een aanwijzing over het even schoonmaken van de penselen was het enige dat ik deed. Mijn thee was eigenlijk net op en het hele doek was vol. En ik had nog wel een heel groot doek meegenomen. En net als bij het tekenen wist Kaj exact wat hij deed. Volledig uitgedacht en met enorme precisie schilderde hij al het wit weg. Bij het laatste stipje wit dat blauw werd zei hij dan ook dat het klaar was en legde zijn penseel aan de kant…..

Ik weet niet zo goed wat ik nu moet zeggen. Het was bijzonder, je hebt me geraakt. Het was een goede dag.

Groet, Ansjel