Zo bijzonder dat je dichtbij mag komen in de situatie van het overlijden van een kind. Ik kwam in een kleine kamer in het ziekenhuis, vol met ballonnen en slingers. L was eergisteren 8 geworden. Opa en oma weren er samen met zijn ouders. Hij had wel zin in een beetje afleiding. Na wat gepriegel met infuus slangetjes zaten we beiden op knalgroene mini tafel en stoeltjes naast zijn bed. Drie keer ben ik op bezoek geweest en elke keer hebben we wat anders gemaakt. Geschilderd uiteraard, mooie doeken voor tegenover het bed, met veel blauw, zijn lievelingskleur. Twee houten doosjes overdadig beplakt met glimmende kralen en dan nog met houten letters er namen op gemaakt. En waxinelichtjes houders van glas beschilderd. Dan een kaarsje op batterijen erin zodat het licht door de kleuren van de acrylverf schijnt. L ging met een half-nat kunstwerk met zijn vader op pad naar de mannen wc om te kijken hoe het eruit zag in het donker.
Dankbaarheid, dat ik dit werk mag doen. We hebben wat rust kunnen brengen in deze hectische pijnlijke onzekere tijden van dit gezin. Een vleugje zorgeloosheid voor L. Eventjes los van de omstandigheden en je verliezen in kleuren, je verliezen in veel blauw.
Ingrid Koetzier